Hoe leren en inspireren een team motiveert
Hoe komt het toch dat teams die bestaan uit vaak zeer gedreven, welbespraakte en betrokken mensen meer en meer wankelen. Sommige teams lijken een soort machteloosheid te ervaren die hen verlamt en hen ervan weerhoudt om écht verantwoordelijkheid te nemen ten aanzien van hun werk en elkaar. Andere teams komen in opstand, ze zijn boos om wat hen wordt aangedaan en doen alles wat nodig is om de huidige situatie aan te klagen. In beide gevallen blijft het gewenste effect meestal uit. Wat is er aan de hand en kan het ook anders?
Als de kracht verloren gaat, …
Het verliezen van kracht sluipt vaak stilletjes binnen, gaandeweg vraagt hetgeen wat niet langer werkt meer aandacht dan datgene wat wel werkt. De uitdagingen voelen complexer aan en ze lijken elkaar sneller op te volgen. Collega's vallen uit of verliezen de kracht om dat wat op hen afkomt het hoofd te bieden. De spiraal is ingezet, sommigen kijken machteloos toe, anderen richten hun boosheid op de organisatie en nog anderen proberen de boel recht te houden op hun eigen manier. Doorheen dit proces verliezen we niet enkel elkaar uit het oog, maar hebben we steeds minder aandacht voor datgene wat we werkelijk te doen hebben: samen de focus terugvinden, leren uit datgene wat niet werkt, keuzes maken en prioriteiten bepalen.
Kunnen we het pad zoals-wij-het-kennen verlaten?
Is het met andere woorden mogelijk om een andere weg te kiezen en in te zetten op de ontwikkeling van een sterk team waar resultaten op een energieke manier tot stand komen? Is het mogelijk om het pad zoals-wij-het-kennen te verlaten en te bouwen aan een team waar vindingrijkheid geen grenzen kent en nieuwe ideeën kunnen uitgroeien tot duurzame projecten? In mijn ervaring vraagt het een broos proces waarbij elk teamlid ontdekt hoe je een evenwicht vindt tussen autonomie en verbinding enerzijds. Anderzijds vraagt het om een professionele dialoog over datgene wat we elke dag doen: ons werk. Wat is de bedoeling? Wat willen we bereiken? Welke prioriteiten spelen hierin een rol?
Het belang van leren en inspireren
Op het kruispunt waar fouten gemaakt worden is er sprake van leren. Op het moment waarop teams werkelijk in gesprek gaan over de uitdagingen en de hindernissen die ze tegenkomen vanuit een op groei gerichte mindset, gebeurt er iets magisch. Het uitgangspunt is het geloof in het groeipotentieel van het team en haar leden enerzijds, anderzijds de overtuiging dat elke grote verandering klein begint. Om klein te kunnen beginnen, is het belangrijk om uitdagingen te herleiden tot concrete ervaringen en hierin te kijken wat de volgende stap kan zijn. Het geeft mensen houvast, voedt (zelf)vertrouwen en maakt (kleine) successen zichtbaar.
Over loslaten en vasthouden
Als teamlid of leidinggevende denken we soms de dingen voor anderen te moeten oplossen om hen te helpen. Ondanks de goede bedoeling, leidt dit vaak tot een aangeleerde hulpeloosheid. Hierdoor gaan collega's zich machteloos voelen en zelf niet meer tot handelen komen – en dat brengt ons weer bij af! Maar ik kan hen toch niet in de steek laten ?!? Is een verontwaardigde gedachte die misschien opkomt. Het gaat niet over in de steek laten, wel over loslaten en ondersteunen. Samen met collega's nadenken, hen helpen om hindernissen te vertalen naar nieuwe kansen en stappen die ze kunnen zetten. Het gaat ook over vasthouden door datgene wat van belang is voor de werking scherp te zetten, door te komen tot co-creatie en de spiraal van negativiteit te doorbreken. Het gaat over waarderen van datgene wat al wel werkt.
Maar wat met tijd?!?
Tijd is een kostbaar goed dat we steeds tekort denken te hebben. Het vraagt het stellen van prioriteiten, het durven maken van moedige keuzes als team. Het vraagt ook om zorgvuldige aandacht en focus voor de dingen die er werkelijk toe doen. Concreet betekent dit soms vertragen om nadien te versnellen. Het betekent ook de aandacht verschuiven van de klaagzang naar mogelijke opties. En hierin heb je de potentiële denkkracht nodig van elk teamlid!
En Route - Sarah De Backer
